Het EK Powerman in Venray was een leuke ervaring, een volgend massa-gebeuren zou WK Powerman in Zöfingen worden. Zonder veel ambitie, uitdoen en genieten van de sfeer. Naarmate de datum dichterbij kwam en alsmaar meer prestaties mijn palmares mochten kleuren, ontpopte zich een zekere stress die mijn plezier en ontspanning begon te ondermijnen en het besef dat ik er niet meer zou in slagen dergelijke wedstrijd anoniem te gaan beleven.
Een sterke prestatie in Aarschot en babbel met Yvonne Van Vlercken deed me geloven dat ik op de volledige triathlon ook wel wat potentieel had en dit vermoedelijk minder verwachtingen zou opwekken. Zelfde dag van Zöfingen bleek er ook een ironman geprogrammeerd, afgezien van het groot gebrek aan zwemtrainingen, bleef de trainingsopbouw quasi gelijk, dit zou een mooie en ontspannende afsluiter worden van het seizoen. Eén probleem: de wedstrijd was volzet maar een vrouwelijke prof mocht zich wel nog aanmelden. De VTDL gaf me probleemloos het nodige attest, nu maar hopen dat ik me niet compleet belachelijk maak.
En dan ga je af in Eupen en slaat de twijfel toe, wat heb ik in mijn hoofd gehaald?
De reis was geboekt, aangenaam gezelschap, prachtig weer voorspeld, verlengd weekend Engeland en op zondag eventjes een wedstrijdje meedoen, thuis piekeren over een pijnlijke rug was minder attractief. Ik kon alleen maar hopen dat de gouden handen van mijn ostheopaat mij tijdig zouden redden.
De uren file konden het plezier niet vergallen, koude, regen en wind in België stonden in schril contrast met de stralende zomerzon en prachtige landschappen waarmee de Westkust van Engeland ons gul ontving. Dit zou een prachtige wedstrijd worden.
Het atletendorp vond ik ronduit indrukwekkend maar afgaand op de verhalen van mijn reisgenoten bleek de organisatie toch wel een aantal bladzijden uit het draaiboek te hebben genegeerd. De pastaparty met voor elk 15 fletse spirelli’s en een rotte appel was evenwel weinig attractief, maar je komt niet naar Groot Brittanië op gastronomisch weekend.
Dag voor de wedstrijd wat loslopen op de biljartvlakke grasvelden gaf een soepel gevoel. Eventjes losrijden viel behoorlijk tegen, hier was niets vlak te bespeuren, parcoursverkenning leverde bovendien huiveringwekkende hartslagen, dit zou zwaar worden.Om alle ontgoocheling te vermijden, verlengden we onze vooropgestelde finishtijd met één uur en hoopten dat de keuze voor tandwiel correct zou zijn.
Als om 4u ’s morgens de wekker afloopt, ben ik al relatief fris wakker. De ontspannen sfeer van onze trip was niet steeds conform de meest geschikte voorbereiding voor een topatleet maar vermeed wel elke zenuwaanval en ‘k wilde dit zo lang mogelijk zo houden. Onze gastheer en –dame, sportanalfabeten en vol onbegrip over onze maffe opofferingen, verwantschap en kooktalent, lieten ons voor éénmaal ongestoord hun maandvoorraad brood, kaas en choco verorberen.
Goed een uur voor de start de auto in voor 2 km file. Hierdoor op weg naar de wisselzone toch de eerste kriebels in de buik en spanning. Veel volk, weinig uitleg en nog minder aanduidingen voor het deponeren van de witte zak, ik werd nerveus en was er nog altijd niet uit welke wedstrijdkleren ik nu moest kiezen. 5u55 eindelijk naar de zwemstart. Daar stonden alle fushia-mutsen (pro’s) indrukwekkend te wezen, ik probeerde me heel onopvallend nietig te maken, wat deed ik hier.
Beetje armen zwaaien, wat huppelen, nog wat schouders draaien, af en toe wat onverstaanbaar gebrabbel in de micro, tot het tot me doordong dat we niet konden starten. De eerste boei was nog zichtbaar, de tweede amper, potdichte mist en dit betekende wachten.
Wachten, wachten, nog meer wachten
Een warme tas thee met melk om ons (enkel de geprivilegeerde pro’s) even warm te houden. Daar stonden we mooi te blinken in onze wetsuit op blote voeten en niemand in de buurt met een muts, sokken of dikke pull.
Tegen 7u toch al 3 boeien zichtbaar, een goede 200m dus. De scheidsrechter had goede hoop en riep alle agegroupers naar de start. Daar sta je dan geperst tussen de rand van het water en 1400 andere atleten, maar het bleef potdicht. Nog een halfuur later de ultieme poging, een legerhelikopter vloog laag over het meer in de hoop de mist weg te drijven. De zon begon ook alsmaar sterker door te breken. De organisator overwoog een duathlonalternatief te voorzien als dit geen oplossing bracht. En ik raakte in paniek : nu al drie en een half uur zonder eten en het vooruitzicht op ongeveer 1u20 zware inspanning, had hier nu niemand het verstand een doos sportrepen of gels aan te rukken?
Even na 8u kwam dan toch het signaal dat we naar de startlijn mochten. Allez, toch van één scheidsrechter, de andere was er niet mee akkoord, riep iedereen terug en liet ons dan toch terug gaan. Iedereen in positie, nog 30 sec, nog 1 min, terug nog 30 sec en opeens waren een honderdtal atleten vertrokken. Wat was dit een amateuristisch gedoe, zou ik aansluiten, wachten? Een goede 200m verder werd de groep eindelijk tot stilstand gebracht en terug naar de startlijn egroepen. Na een scoutsachtige okidoki-kreet eindelijk toch de hoorn en nu definitief weg.
Het water was ongeveer 19°, aangenaam om in te vertoeven. De eerste 100m toch, nadien trekken, kloppen, stampen, de meeste zelfs bewust uitgedeeld. Ik was ergens middenin het veld gestart maar dat bleek dus niets op te leveren. Eventjes zwemmen, zwembril terug opzetten, terug wat zwemmen, naar adem happen, weer enkele slagen en bekomen van een uppercut, niet echt een attractief scenario maar helaas bleef dit ook gedurende de 2e ronde aanhouden al waren de confrontaties iets minder talrijk.
De dag was nog lang, ik probeerde mezelf wat af te remmen maar ‘k had toch het gevoel dat het redelijk vlotte. Finish in zicht, klok op 1u 12, veel sneller dan ik gehoopt had, mentaal een opsteker.
Op zoek naar de blauwe zak, gevecht met de wetsuit, alles opeten wat ik had klaargelegd en weg met de fiets. Links rijden begon me al redelijk vlot af te gaan maar het voelde toch tegendraads.
De benen draaiden direct soepel maar ‘k had geen enkele referentie. Km-teller had ik niet gecheckt en bleek door de vochtigheid van de ochtendnevel niet te functioneren. Na ongeveer 20 km wel de eerste keer cijfertjes, de zon had alles opgedroogd.
Er was zeer veel volk op dit parcours, hoe je dit moest doen zonder te stayeren was mij een raadsel. Ik stormde iedereen voorbij, dus voorlopig moest ik me daar geen zorgen over maken. Maar het zag ernaar uit dat dit niet zou verbeteren.
De bevoorrading was zeer goed uitgebalanceerd, wel links natuurlijk en telkens op een afdaling. Dit betekende dus iedere keer goed in de remmen gaan en hopen dat je voorligger snel genoeg grijpt en verdwijnt.
Mooie dorpjes, veel gejuich (ja een vrouw zijn levert nog meer enthousiasme), prachtig glooiend landschap zorgen voor de continuïteit, af en toe doorbroken door een serieuze kuitenbijter om klein blad te benutten en sterke afdalingen (topsnelheid 70km/u).
Na ongeveer 75 km mijn kamergenoot in het vizier, waw hij had sterk gezwommen. In het voorbij flitsen efkes wat woorden wisselen, ‘k zou hem wel nog zien in het lopen.
Na de tweede lus (zonder controle of matten dus hier is gegarandeerd gezeurd) terug naar het kasteel voor de afsluitende 70 km. Ik voelde me nog redelijk fris, gemiddelde gaf 32,6 aan, niet slecht, maar nu werd het nog wat lastiger.
Halfweg de eerste ronde van het tweede deel, wat reken en telwerk, dit zou meer dan 180 km worden. Mentaal een zware opdoffer want ik was aan het aftellen. Van de warmte waren mijn voeten heel erg gezwollen en voelden bijzonder pijnlijk aan. IK overwoog even te stoppen om de steunzolen uit te halen, maar had schrik uit mijn ritme te geraken. Ik bleef mensen inhalen, werd zelf amper ingehaald maar het ging stroef nu. Niet de spieren maar wel mijn hoofd werkten tegen.
Op 40 km van het einde werd ik gedubbeld door de eerste mannen (nu pas!) waaronder één van mijn reisgezellen, een ontspannen babbel bracht me weer wat verder en toen merkte ik de eerstvolgende pro op bij de vrouwen :een energiestoot van formaat.
Ik had me ingesteld op een laatste positie bij de pro’s in een niet al te vernederende achterstand. Dit was boven alle verwachtingen al was ik tot dan nog door geen enkele vrouw ingehaald en het aantal voorbij flitsende mannen was gering. De resterende km’s vlogen voorbij en na zo’n 187 km bereikte ik terug de wisselzone waar ik uit pure gewoonte zelf mijn fiets probeerde weg te stallen.
Ik hoorde de speaker roepen :8ste vrouw in de race, amai, ‘k had dit nooit beseft, slechts 1 agegrouper voor dus. Ik had geopteerd voor mijn gewone trainingsfiets om mijn rug niet extra te belasten in ligpositie, al wist ik dat dit ten koste ging van de snelheid. De 3e, misschien zelfs 2e fietstijd bij de vrouwen had er anders zeker in gezeten, maar met pijn had ik het nooit vol gehouden dus wilde ik geen risico nemen. Nu weet ik dat er nog ruime progressie mogelijk is, zelfs in het fietsen.
Op zoek naar de rode zak, die was vervangen door een lintje. Drama, dat betekende DQ. Ik had geen enkele verwittiging gekregen nog een rode kaart gezien. Hoofdscheidsrechter stond mij op te wachten, mijn gebrekkig engels ontcijferde iets van ‘roekeloos rijgedrag’. En nu? Enige discussie, doch vriendelijk en wanhopig in de hoop de finish te halen. Het zou bij een verwittiging blijven al wist ik begot niet wat ik verkeerd had gedaan. Ik beloofde hem na de finish terug op te zoeken.
6 bekers water naar binnen, wat eten en starten met lopen. Na 2 mijl: 17 minuten, het ging vlot en voelde echt soepel aan. Wat rekenwerk bracht me op 4u15, slechter dan ik had gehoopt maar 150 was de maximaal toegelaten pols en ik zou geen risico’s nemen. Nog een pro ingehaald, dat ging super. 4 mijl : 31 minuten. Dit was frustrerend voor die mannen ik vloog ze zo voorbij. 6 mijl : 47 minuten.
Mooi gelijkmatig verder doen, nu gewoon op gevoel af lopen en elke bevoorrading eten en drinken en hopen dat er niets meer fout gaat. Hier kruiste ik de eerste man die de loodzware klim probeerde te trotseren die ik nu mocht afdalen.
Dan een iets ‘vlakker’ parcours door het park, heel veel ambiance en nog een vrouw ingehaald. Terug de vertrouwde glooiingen, af en toe een man die terugkeert, enkele km’s verder de eerste vrouw, ‘k kende ze niet maar ’t leek indrukwekkend.
En voor ik het besefte het keerpunt : 1u 41. Ik had me dus compleet misrekend: 26 mijl ipv 30 mijl, ik was dus een indrukwekkende marathon aan het lopen.
Ik wilde versnellen maar ‘k had ook schrik. Sinds Kasterlee had ik nooit meer dan 21 km gelopen, ook niet op training en nog nooit een marathon. Als dat ventje verscheen was het te laat dus verstandig blijven en pols op 145-150 houden. Enkele km’s verder vliegende Thierry, sterk bezig maar toch te ver om me nog in te halen.
Aftellen nu tot km 30, hier was die lange ellendig steile helling en hier was de kans op de hamer sowieso al groot.
Het bleef vlot lopen, maar ‘k had het toch wat verkeerd ingeschat in het doorgaan. De laatste 10 km telden nog verraderlijk veel klimwerk. Nog 5 km en nu was het echt wel afzien, ik kruiste nog waanzinnig veel wandelaars die pas nu aan de marathon begonnen, wat een lijdensweg hebben die nog af te leggen. Hier werd ik ook de eerste (en enige keer!) ingehaald, aanklampen was geen optie, uitdoen wel.
Nog 3,5 km en de zwaarste hindernis : een steile voetgangersbrug op en af. Ik zag strompelende kreupelen, maar bij mij ging het verrassend vlot.
Nog 1,5 km : Mick en Dave netjes gedoucht met een pint in de hand (of was het een fata morgana?). Nu nog even kronkelen door het dorp, geen toeschouwers meer want die stonden aan de finish, wat duurde dat nog lang.
Vol ongeloof zag ik de klok op 10u51 staan, door mijn misrekening in mijlen had ik niet meer stil gestaan bij een eindtijd. Ik had gehoopt op 11u, maar realistisch 11u30-12u in gedachten en dat zonder pech.
Er was volk, applaus en enthousiasme, maar toch veel minder dan ik had verwacht en dat bleken ook de ervaren rotten in het vak te bevestigen. Maar het deed er niet meer toe : I’ve done it!
Alle sportdrank, gels en andere suikertoestanden hadden mijn tanden zwaar op de proef gesteld, hier had ik in eerste instantie het meest van al pijn, vreemd.
En wat vind je aan de finish, heel veel negatieve ervaringen : pepsi, nog meer gatorade en met wat geluk een beetje water. Met wat duw-en trekwerk kon je ook nog een stuk lauwe pizza met tomatenkleur bemachtigen. Geen fruit, geen taart, geen koeken, geen pasta of rijst, dit was ondermaats. Ik wilde eten maar op een friet- en hamburgerkraam (betalend!) was er niets eetbaars te vinden. Ik verwonderde mij erover dat daar geen massaal protest op kwam.
2 kleine bubbelbaden en een minizwembadje waren de enige vorm van verfrissing, douches bleken er ook al niet te zijn. Een eerste organisatie maakt fouten ok, maar dit is wel onaanvaardbaar.
Dit was een ongelooflijke ervaring en binnen het halfuur na de finish was de locatie voor volgend jaar al vastgelegd, spijtig van het gebrek aan aandacht voor de fysieke atleet. De 2 minuten massage per been kunnen mij immers evenmin gunstig stemmen.
Maar toch wil ik er ooit terug, de locatie is buitengewoon prachtig.
Ook de awardparty had iets zieligs, de intentie was er wel maar gelukkig hadden we al gegeten, op een fruitsapje en potje yoghurt kan ik niet overleven na zo’n inspanning.
In mijn age-group was ik probleemloos geselecteerd geweest voor Hawaï, gelukkig ben ik niet voor de keuze gesteld geweest, het zou een onverstandige emotionele beslissing geweest zijn.
Prijsuitreiking was niet echt indrukwekkend al doet het wel wat om daar onwennig tussen de grote namen te staan (applaus voor Katja Schumacher was echter zeer flauw, schorsing wel uitgezeten maar geen geheugens gewist). ‘k Vermoed ook niet dat ik nog veel zo’n cheque zal krijgen, al blijkt het innen ervan moeilijker te zijn dan de wedstrijd zelf.
En de babbel met de hoofdscheidsrechter : ik kreeg warempel bijna excuses. De communicatie was via de radio verlopen en hij had dus maar de helft van het verhaal gehoord. Ik herinnerde mij vaag een afdaling waar ik een eind in de 60 naar beneden suisde en een moto van de veiligheid voorbij stak (ok aan de linkse kant maar rechts waren auto’s die naar mij toe reden) op een plaats waar de snelheidslimiet 30m/u bedroeg. Voor zover ik weet is dat toch niet van toepassing in een wedstrijd al moet je inderdaad de verkeersregels respecteren. De motorijder vond het onverantwoord dat ik zo rap naar beneden ging terwijl hij dat niet aandurfde.
Achteraf gezien had ik zonder die discussie misschien de vrouw voor mij nog kunnen inhalen maar ik wil mezelf niet pijnigen met die gedachte, al scheelt het wel een mooi bedrag op mijn bankrekening. Al wist ik niet dat daar nog iemand zo dicht liep, volgende keer wat info langs de weg zou wel welkom zijn.
Ook een mooie 4e plaats voor Gerrit De Pauw, de weinige Belgen hebben het daar niet slecht gedaan.
